Met stevige pedaalslagen trotseert een groep wielerfanaten de grens tussen Nederland en België. Het is fris, als de eerste voorjaarsklassieker een feit is. De heuvels van Limburg toornen als hindernissen voor hun neus, een lage zon werpt lange schaduwen over het uitgestrekte weiland en er is nog weinig bedrijvigheid op de landweggetjes.
De tocht lijkt een ontbering zo vroeg in het jaar, ware het niet dat de wachters van dit grensgebied je keer op keer warm welkom heten. Op hun cementen sokkel, stevig en ferm, laten de robuuste jongens je met trots weten dat je grensoverschrijdend rijdt. Waar ze staan? Dat is aan jou om te ontdekken!

Slalommend van Nederland naar België zie je het mooiste van twee landen, verleg je je eigen grenzen met flinke tochten van 100 tot 150 kilometer per keer en duik je de omstreden geschiedenis in die te boek staat als de Dodendraad. Waar nu slechts grenspalen staan, spanden de Duitsers ten tijde van de Eerste Wereldoorlog immers een stroomdraad van minimaal 2000 volt om het land af te schermen.
,,Het idee alleen al’’, huivert Bram Tankink.
Met zoveel plezier als hij en zijn vriend Jos van Emden zo vaak mogelijk van land hoppen op zoek naar een gietijzeren gastheer, zo angstig waren de mensen die ooit hier neutraal Nederland wilden bereiken. Verscholen in het struikgewas slopen de waaghalzen dichter bij de strenge, zwaarbewapende Duitse controle en misschien nog wel erger: een genadeloze stroom-dood, gespannen door het bezettingsleger. Ofwel: de Dodendraad.

,,Tragisch! Maar wat ik misschien nog wel fascinerender vind dan dit stukje geschiedenis’’, begint grenspaal-freak Jos van Emden te filosoferen, ,,is dat er überhaupt grenzen zijn en waarom ze zo lopen zoals ze lopen. En natuurlijk hoe ze eruit zien! De uniformiteit van deze laagland-afscheiding is uniek. Imposant haast.’’
We verdenken Jos ervan dat niet de liefde voor fietsen, maar de sport om grenspalen te vangen de reden is dat hij aan de rand van Nederland/ België woont. Tijdens zijn trainingsrondes probeert hij dan ook zoveel mogelijk palen aaneen te rijgen. Het liefst diegene die hij nog niet kent.
In een boekje houdt Jos bij welk nummer hij onder ogen is gekomen en zijn Instagram is eveneens een etalage van zijn verzameling. Mist hij er één, dan stuurt Bram een goedlachse selfie met het genummerde bewijs dat hij hem wél vond.
Bram: ,,En als ik dan toch even aan de rand van het land sta om een foto voor Jos te maken, geniet ik meteen van de parels die de grensstreek rijk is, kom tot rust en voel ik de energie weer binnenstromen. Meteen heb ik zin om de volgende wachter te vinden!’’

Lijkt hun fanatisme je een grap? Wacht maar! Wie aan de start van de eerste klassieker verschijnt bij paal nummer 1 in het hooggelegen Vaals, moet weten dat de zoektocht viraal is! Voor je het weet heb je medio maart al de heuvels van Limburg verslagen, bekleed je je rijwiel in april met profielbanden voor de klassieker in Brabant en weet je dat je verslaafd bent als je in mei uit je zadel veert bij het vinden van de Zeeuwse rakkers. Deelnemers die alle drie de toertochten volbracht hebben worden gekroond tot Grenspalen Koning Der Lage Landen. Over een lengte van 500 kilometer zijn zij veel palen tussen nummer 1 tot en met nummer 369 gepasseerd en dat over de mooiste paden rondom de grens tussen Nederland en België.